Στην Ολλανδία είναι πάνω 30% με την διοίκηση να ασκείται από συνεταιρισμούς ,στην Ελβετία 25% μέσω μη κερδοσκοπικών οργανισμών ,στην Νορβηγία 24% .στην Δανία πάνω από 20% ,αυτές είναι οι χώρες με το υψηλότερο ποσοστό τέτοιου τύπου κατοικιών.

Υπάρχουν και οι χώρες με μικρότερα ποσοστά ,όπως το Βέλγιο με 7% περίπου ,με προγράμματα επιδότησης ενοικίου επίσης.

Η Ισπανία με περίπου 3% ,με οξύτατο πρόβλημα στέγασης επιβάλλει υψηλή φορολογία σε ξένους αγοραστές κατοικιών. 

Στο αντίθετο άκρο οι χώρες που δεν διαθέτουν καθόλου είναι η Ελλάδα ,όπου υπάρχουν προγράμματα επιδότησης ενοικίου ,αγοράς σπιτιού ,η Λετονία ,η Λιθουανία ,η Μάλτα.

Στην ουσία η δημόσια κατοικία επιφέρει κάποια ισορροπία στις οικονομικές ανισότητες μεταξύ των κατοίκων μιας περιοχής και γίνεται ένα σημαντικό εργαλείο για την διατήρηση κοινωνικής συνοχής και της ανάπτυξης αυτής της περιοχής.

Εκτός αυτού τα έργα δημιουργίας δημόσιας κατοικίας τονώνουν την τοπική οικονομία ,ανανεώνουν τον αστικό ιστό και μπορούν να είναι πιο φιλικά προς το περιβάλλον.